Në një mbrëmje ku emocionet ishin më të forta se çdo gol i shënuar ndonjëherë, një kapitull i artë në historinë e futbollit shqiptar dhe zviceran u mbyll me duartrokitje të pafundme. Taulant Xhaka, një ikonë e mesfushës, vendosi t’i japë fund karrierës së tij pas shumë vitesh besnikëri, pasioni dhe përkushtimi.
Në stadiumin e Basel-it, nuk ishin vetëm dritat e reflektorëve që ndriçonin fushën – ishte dashuria e një qyteti të tërë për një lojtar që la gjithçka në fushë. Tribunat shpërthyen në koreografi mbresëlënëse, me ngjyra, pankarta dhe simbole që tregonin më shumë sesa fjalët: falënderim.
Ky nuk ishte një “lamtumirë” e zakonshme. Ishte një homazh për një kapiten pa shirit, një luftëtar i heshtur që kurrë nuk kërkoi lavdi, por fitoi respektin e të gjithëve. Në një moment kulmor, lot dhe buzëqeshje u përzien mes mijëra tifozëve që kuptonin se nuk po përshëndetnin vetëm një futbollist, por një epokë.
Dhe ndoshta, pas asaj fishkëllime të fundit të arbitrit, nuk ishte fundi – por fillimi i legjendës së Taulant Xhakës jashtë fushës.
